Ik was een tijdlang onzichtbaar.
Dat klinkt misschien gek of zelfs ongeloofwaardig, maar het is echt zo.
Ik wilde geen ruimte innemen. Ik vond dat ik geen recht had op ruimte.
En zo werd ik mijn eigen aanklager, rechter en beul.
Ik wilde niet gezien worden.
En dus werd ik onzichtbaar.
Zó onzichtbaar dat ik ooit midden in een fietsenzaak kon staan met mijn kapotte fiets, op een snikhete dag, met een dreumes in het stoeltje en een zware tas bungelend aan mijn schouder, de vleesgeworden wanhoop, en tóch niet gezien werd.
Ik was geslaagd.
Het was gelukt.
Maar toen gebeurden er een heleboel Dingen.
Ik leerde onder andere dat ik wel degelijk besta. En gezien mag worden.
En dat het leven dan dus veel en veel leuker is.
Toen gebeurden er nog veel meer Dingen en nu komt binnenkort mijn boek uit.
Ik richtte een uitgeverij op en daarvoor koos ik een nieuw logo, een bijzonder logo, een anders-dan-anders logo.
Een logo met niets meer of minder dan mijn eigen smoelwerk, als de ultieme daad van zichtbaarheid.
Is dat spannend? Ja.
Doodeng, eigenlijk? Zeg dat wel.
En kiiiiiiilometers verwijderd van mijn comfortzone? Zó ver dat ik inentingen moest halen.
Maar toen nam ik die horde.
En de glimlach die dat me opleverde, die krijgt niemand er meer af.